اخبار داخلی ورزشی پای ورزش در کفش سیاست

هموطن سلام , دوشنبه 2 خرداد 1384

پای ورزش در کفش سیاست

اصولا سیاسیون افراد دلچسبی نیستند و اجازه نمی‌دهند که هر کس از راه رسید وارد بازی شود و تا حدود زیادی قواعد بازی را به هم بریزد.

کلی کیف کردیم. این که قرار است ما هم – اهالی ورزش – در بازی‌های سیاسی شرکت کنیم. اصولات این بازی از دیرباز مورد توجه رجال ورزشی بوده که یک جوری – هر جوری که شده – خودشان را به رجال سیاسی بچسبانند! اما اصولا سیاسیون افراد دلچسبی نیستند و اجازه نمی‌دهند که هر کس از راه رسید وارد بازی شود و تا حدود زیادی قواعد بازی را به هم بریزد.

ناصر حجازی؛ مشهور، محبوب و...

می‌گویند شهرت دلیل بر محبوبیت نیست. حجازی هم مشهور است و هم محبوب، اما این مثل ادامه هم دارد. هر شخص محبوبی هم دلیل ندارد که رئیس‌جمهور شود! ناصر خان از لج مردان سیاسی وارد عرصه انتخابات شد. او بارها این سوال را مطرح کرد که: «چرا وقتی مردان سیاسی پای در عرصه ورزش می‌گذارند کار را از دست ما که اهل آن هستیم بیرون می‌کشند و طبق خواسته خود رفتار می‌کنند. من پا در کفش آنها نکنم؟»

بعد از آن خودش را در آینه برانداز کرد. خوش‌تیپ نبود که بود. تحصیل کرده نبود که بود. گلر تیم ملی نبود که بود. فقط دوران مدیریتش در حد سرمربیگری استقلال بود که آن هم از نظر دردسر چیزی کم از مملکتداری نداشت. بنابراین شناسنامه را در جیب گذاشت و وارد صحنه شد. البته چند صباحی بیکاری و خانه‌نشینی هم در گرفتن این تصمیم بی‌تاثیر نبود. تصمیم جسورانه او دستمایه طنزپردازان هم قرار گرفت و برایش کابینه تعیین کردند. علی پروین وزیر کشور، محمد مایلی‌کهن وزیر ارشاد، ژنرال قلعه‌نویی وزیر دفاع، دکتر ذوالفقارنسب وزیر بهداشت و... اما ناصرخان آمده بود تا با دایوهای بلند و تماشایی مشکلات ملت را مهار کند و با شوت بلند به اوت بفرستد. او تا لحظه آخر به سر تصمیمش ماند.

محسن مهرعلیزاده؛ مشهور ولی نه محبوب

نفر اول ورزش نفر دوم لیست ورزشی‌هایی بود که می‌خواستند رئیس‌جمهور شوند. او هم مانند حجازی توانسته بود از چند صباحی حضور در ورزش استفاده کرده و از عنصر شهرت برخوردار شود، اما در کاسه محبوبیت و مدیریت او چیز زیادی دیده نمی‌شد.

استاندار سابق خراسان و رئیس سازمان تربیت‌بدنی در سالهای اخیر، روی رای جوانان عاشق ورزش حساب کرد و با وجود آن که او را منتسب به گروهی خاص می‌دانند فراجناحی ظاهر شد و نوید رنسانس در ورزش ایران را داد. به بهانه افتتاح پروژه‌های مختلف ورزشی به هر کوی و برزن سر زد و کمتر در دفتر لوکسش در طبقه چهارم سازمان تربیت‌بدنی نشست.

آقای رئیس، طرح جامع ورزش را که کارشناسانش نوشته بودند در دست گرفت و آن را سند توانایی مدیریتی‌اش دانست. برنامه‌ای که قرار است آینده ورزش مملکت را روشن کند. او مدعی بود برنامه‌اش می‌تواند در مقیاسی بزرگتر برای تمام مملکت نوشته و اجرا شود.

1004 رئیس‌جمهور!

نماینده‌های جامعه ورزش ردصلاحیت شدند و نمی‌توانند رئیس‌جمهور شوند، اما این به معنای آن نیست که آنها از هیچ توانایی برخوردار نیستند. همه آن هزار و چهار نفر باقیمانده می‌توانند در حوضه کاری خود یک رئیس جمهور باشند. اگر همان احساس مسئولیتی که آنها را تشویق به حضور در انتخابات کرده است، خرج انجام مسئولیت به نحو احسن در کار خود کنند، تمام جامعه از جمله ورزش راه را بر مسیر ترقی خواهد پیمود.

ناصر حجازی همچنان محبوب است حتی اگر رئیس‌جمهور نباشد. مهرعلیزاده مدیر لایقی است حتی اگر رئیس‌جمهور نباشد و البته به آن شرط که سر جای خود رئیس‌جمهور باشند.