120 سال پيش در روز 13 مه سال 1888 شاهزاده ايزابل ، دختر پدرو دوم ، امپراتور برزيل از سفر پدرش به خارج استفاده كرد و به عنوان نائب السلطنه بر اساس قانوني به نام طلا بردگي در برزيل را الغا كرد. در فاصله سال هاي 1523 ميلادي و 1888 ميلادي حدود 5 ميليون سياهپوست آفريقايي پس از اسارت براي فروش در بازارهاي برده فروشي به برزيل انتقال يافتند.
يك ميليون نفر از آنها قبل از رسيدن به سواحل برزيل به دليل شرايط بسيار نامناسب كشتي هاي تجارت برده جان خود را از دست دادند.
تجارت برده به برزيل از آغاز استعمار اين كشور توسط پرتغال از اوايل قرن شانزدهم ميلادي آغاز گرديد.
اغلب برده ها از كشورهاي گينه ، آنگولا ، موزامبيك و گاهي اوقات سودان به برزيل منتقل مي شدند.
بردگان به عنوان يك دارايي كم ارزش تلقي مي شدند و آنها را در مزارع نيشكر در مناطق باهيا و پرنامبوكو ، در معادن طلاي ميناس گراييس و در مزارع پنبه به كار مي گماردند.
اين تيره بختان بين 15 تا 17 ساعت در شبانه روز در شرايط بسيار دشواري كار مي كردند.
متوسط عمر يك برده جوان در يك مزرعه نيشكر فقط 8 سال بود.
بين سال 1807 و 1835 شورش هاي بسياري كه اغلب توسط بردگان سياهپوست مسلمان رهبري مي شد در ايالت باهيا به وقوع پيوستند.
در سال 1822 ميلادي برزيل از پرتغال جدا شد و يك امپراتوري را تشكيل داد.
در سال 1871 ميلادي ، پدرو دوم واردات برده به برزيل را ممنوع كرده و فرزندان بردگان موجود را افراد آزاد اعلام كرد.
در 28 سپتامبر سال 1885 پدرو دوم در يك اقدام تازه بردگان بالاي 60 سال را آزاد كرد.
در سال 1887 كليساي كاتوليك خواستار پايان بردگي در برزيل شد.
چند ماه بعد ، پدرو دوم در يك سفر طولاني به اروپا رفت و ايزابل دخترش را به عنوان نائب السلطنه برزيل منصوب كرد.
ايزابل از پارلمان خواست تا قانون طلا براي الغاي بردگي را تصويب كند بي آنكه غرامتي به مالكان بردگان داده شود.
به اين ترتيب در روز 13 مه 1888 ميلادي ، شاهزاده ايزابل ، دختر پدرو دوم قانون الغاء بردگي در برزيل موسوم به «قانون طلا» كه در پارلمان تصويب شده بود را امضا كرد.
اين مساله نارضايتي مالكان بزرگ را برانگيخت ويك سال بعد آنها به جمهوري خواهان پيوستند و حكومت امپراتوري برزيل را سرنگون كردند. با اين حال برده داري ديگر در برزيل احيا نشد.