پیش از این، ارز ترجیحی موجب می‌شد که قیمت برنج‌های خارجی در مقایسه با برنج‌های داخلی ایران به‌طور قابل توجهی پایین‌تر باشد و مصرف‌کنندگان تمایل بیشتری به خرید برنج وارداتی داشته باشند. در نتیجه عملا ارز ترجیحی، یارانه‌ای بود که در جیب تولیدکنندگان خارجی ریخته می‌شد و شالیکاران زحمت‌کش ایرانی را از بازار حذف می‌کرد.  با واقعی شدن میزان واردات، دلالان و محتکران تاثیرات بیشتری بر بازار گذاشته‌اند. دلالان با انبار کردن محصول داخلی، کمبود‌های مصنوعی ایجاد کرده و قیمت‌ها را به شدت افزایش دهند. در این شرایط، تقاضا بالا و عرضه محدود است و کار دلالان به شدت بر قیمت‌ها و دسترسی مصرف‌کنندگان به برنج تأثیر گذاشته است.  دولت باید یک برنامه بلندمدت برای نظارت بر بازار‌های اساسی مانند برنج تدوین کند تا بازار این کالاها به ثبات و تعادل برسند.