او در 2 بازی آخر تیم ملی مقابل ژاپن و کره شمالی حتی یک دقیقه هم به بازیکنانی نظیر مبعلی، برهانی، عنایتی و کاظمیان بازی نداد تا انتقادات زیادی متوجه‏اش شود. این بازیکنان جزو آماده ترین بازیکنان لیگ هستند و در دوران اوج هم بسر می‏برند، به همین دلیل کارشناسان عقیده داشتند که برانکو باید توجه بیشتری به آنها بکند و حتی یکی دو نفر آنها را به بازیکنان فیکس تیم ملی ترجیح دهد. این در حالی بود که چند بازیکن اصلی تیم ملی نظیر دایی، کریمی و حتی زندی بازی‏های فوق‏العاده‏ای انجام نمی‏دادند و ضرورت استفاده از بازیکنان ذخیره را بیشتر می‏کردند. به این جمع باید نیکبخت و نویدکیا را هم اضافه کرد که در حد انتظار بازی نکردند و تعویض‏های مثمر ثمری نبودند. برانکو ایوانکوویچ هم در تمامی این موارد به دفاع از بازیکنانش می‏پرداخت و آنها را شایسته حضور در زمین می‏دانست. در این میان عده‏ای عقیده داشتند او یک مربی «ستاره باز» است و ترجیح می‏دهد دل لژیونرهای تیم ملی را بدست آورد تا تیمش با مشکلی روبه‏رو نشود. بازی با آذربایجان اما حفاظ امنیتی او را محکمتر کرد. تیم ملی در نیمه اول به استثنای رحمان رضایی که باشگاهش اجازه حضور او در این بازی را نداد، با همان ترکیب همیشگی به زمین رفت. تنها تغییر این بازی حضور ستار زارع به جای نصرتی در دفاع چپ بود که خود او هم به دلیل غیبت رضایی در دفاع وسط قرار گرفته بود. بقیه همان بازیکنانی بودند که در بازی با ژاپن و کره شمالی به میدان رفته بودند. البته دایی هم به دلیل مصدومیت مقابل کره شمالی بازی نکرد، اما او جزو بازیکنان ثابت تیم است و هر وقت مشکل خاصی نداشته باشد در ترکیب قرار می‏گیرد. تیم ایران با این ترکیب، بازی نسبتا خوبی را در نیمه اول انجام داد، اما در نیمه دوم شرایط فرق کرد. چند تعویض همزمان و به هم خوردن‏ هارمونی تیم باعث شد آذربایجانی‏ها بازی بهتری انجام دهند و این درست همان چیزی بود که به ضرر بازیکنان ذخیره تمام شد. شاید اگر آنها هم در نیمه اول به میدان می‏رفتند همان بازی خوب نیمه اول را انجام می‏دادند، اما وقتی در نیمه دوم ترکیب تیم به هم ریخت، تاثیر زیادی در بازی ذخیره‏ها هم گذاشت تا آنها یکبار دیگر در موضع ضعف قرار بگیرند. این اتفاق، فرصت آن را به برانکو می‏دهد که در بازی روز جمعه با کره شمالی همان ترکیب همیشگی خود را به زمین بفرستد بدون این که نگران انتقاد از بیرون ماندن مبعلی، کاظمیان، عنایتی و برهانی داشته باشد. این البته به معنای آن نیست که بازیکنان مذکور لیاقت بازی در تیم ملی و ترکیب ثابت آن را ندارند اما به هر حال برای یک مربی که عقاید خاص خودش را دارد و گاهی جلو انتقاد افکار عمومی تسلیم می‏شود، بهانه خوبی است تا بدون توجه به انتقادات گذشته، بازیکنان مورد نظر خودش را به زمین بفرستد. حالا ذخیره‏ها هم در شرایط بدتری نسبت به گذشته قرار گرفتند و باید بیشتر تلاش کنند تا بتوانند دوباره شانس حضور در زمین را پیدا کنند. بازیکنانی که تداوم نیمکت نشینی در تیم ملی، آنها را بدون انگیزه کرده و این نکته‏ایست که اگر ادامه داشته باشد به ضرر تیم ملی و بازیکنان مذکور می‏شود. باید دید برانکو این مشکل را چگونه حل می‏کند.

آیا او به آنها اعتماد می‏کند یا همچنان مورد بی‏مهری قرار می گیرند؟