سکوت مطلق فدراسیون کوهنوردی در قبال یکی از بزرگترین حوادث کوهنوردی کشور وارد سومین سال خود شد.
فدراسیون کوهنوردی تا امروز که سومین سالروز حادثه سقوط کوهنوردان ملی‏پوش در راه صعود به قله گاشربروم1 را پشت سر گذاشته‏ایم، هیچ پاسخی به سوالات انتقادات مطرح نداده است. برخی هم معتقدند فدراسیون کوهنوردی همانگونه که خبر حادثه را 8 روز تمام مخفی نگاه داشت، این پنهان کاری را از نام دیگر قله گاشربروم1 (این کوه به نام قله‏ای پنهان هم خوانده می‏شود) به عاریه گرفته است. سکوت فدراسیون کوهنوردی در قبال افکار عمومی و منتقدان و کارشناسان در حالی استمرار یافت که سال پس از حادثه مورد نظر به صورت راهبردی در کشور، سنگینی عنوان « سال پاسخگویی» را حس می‏کرد. لازم است به چند مورد به اصطلاح پاسخ فدراسیون کوهنوردی درخصوص این حادثه هم توجه شود؛ چند مورد که به تعداد انگشتان یک دست هم نرسید و تنها محدود به مقطع زمانی چند ماه بعد از حادثه شد! جالب است در تمام ایام گذشته به پیگیری بسیار خوب رسانه‏های گروهی، به ویژه مطبوعات اشاره شود، اما همچنان که بیان شد این پیگیری‏ها نتیجه‏ای نداشت مگراین که منتقدان و رسانه‏های پیگیر به منفعت طلبی و غرض ‏ورزی متهم شوند!!
در نگاه در عملکرد سازمان تربیت بدنی، باتوجه به مسئولیت بالا دست این سازمان باید ادعا کرد قصور اصلی این پرونده اینک متوجه سازمان تربیت بدنی است. این سازمان در جایگاه خود که متولی ورزش کشور است اگر چه درمسائل فنی و مدیریتی صعود گاشربروم 1 به شکل مستقیم مقصر نیست، اما نمی‏تواند در قبال نظارت و هدایت نامناسب فدراسیون کوهنوردی و نیز حمایت نکردن از فعالیت‏های اخیر جامعه کوهنوردی دلایل قابل قبول ارائه کند.
حادثه گاشربروم1 اولین حادثه کوهنوردی نیست و آخرین آنها نیز نخواهد بود.
حادثه، بخش جدایی ناپذیر کوهنوردی است؛ اما قبول حادثه در کنار این فعالیت نمی‏تواند دلیلی بر نادیده گرفتن وظایف سازمان‏های مسئول باشد. حادثه گاشربروم1 که منجر به مرگ محمد اوراز، نام‏آورترین کوهنورد سالهای اخیر و یکی از پرافتخارترین چهره‏های ورزشی کشور شد، علاوه بر ابهامات اصلی در مدیریت اجرایی و فنی این صعود و اصل خود حادثه، از بعد رفتار با قهرمان ملی و نام آور که پیام کتبی مقام معظم رهبری و بسیاری از چهره‏های شاخص کشوری و منطقه‏ای را با خود همراه دارد، قابل تامل است. محل دفن قهرمان همچنان بی‏هیچ نشان و نامی در گوشه ای دور افتاده است و نه در جایی که در شان قهرمان است.
خانواده و دوستان، هر روشی را که در این 3 سال به ذهن می‏رسید پی گرفتند، اما همچنان گور قهرمان بی‏سنگ مزار است! باید این نکته هم مورد توجه قرار گیرد که حساسیت ویژه آذربایجان غربی و شهر زادگاه و مدفن قهرمان در پی این رفتارها، تبعات ضد تبلیغی هم برای کشور در پی داشته است.
قصور اصلی متوجه فدراسیون کوهنوردی و سازمان تربیت بدنی است، اما اگر این موضوع را بحرانی شده ارزیابی کنیم، تعمیق و رسیدن آن در این مرحله متوجه مسئولان اجرایی آذربایجان غربی است؛ به ویژه استانداری و فرمانداری نقده ( شهر زادگاه و مدفن قهرمان)، سوءرفتار مقامات اجرایی استان به موضوع در این استان موجب شد مقبره یک قهرمان ورزشی پرافتخار و مسائل مربوط به آن به مشکلی برای حیثیت نظام بدل شود.
16شهریور روز تلخی برای جامعه ورزش و کوهنوردی ایران است.
این روز یادآور فضای سنگینی است که به تلخی تجربه شد. اینک به راحتی می‏توان این تلخی را با رفتارهایی در شان قهرمان، کمرنگ کرد. همچنان فرصت داریم تا بشنویم سخن دوستان قهرمان را و همچنان فرصت داریم تا با دوری از حواشی و با شجاعت و مسئولیت‏پذیری، ابهامات این حادثه را بررسی کنیم. انتشار مجموعه تمبر یادمان هیمالیانوردی ایران با اختصاص قطعه‏ای به پهلوان محمد اوراز در کنار سامان بخشیدن به مزار او اینک بهترین گزینه از پیشنهادات ارائه شده برای زنده نگاه داشتن یاد اوست. امید که شجاعت شنیدن داشته باشیم.