"سیاحت نامه شاردن" ص 247-سلطان ملک شاه سلجوقی را استخوانی در گلو گیر کرده بود که نه می‌توانستند بیرون آورند و نه به درون فرو برند. ملکشاه از آن سخت بدرد آمد چنانکه اگر به شتاب رهایی نمی‌یافت از درد درمی‌گذشت.
تمام استادان فن و همچنین سرپزشک وی از چاره فرو ماندند و هیچ کاری نتوانستند کرد. در همین هنگام تاج‌الدین به تعبیه حیله‌ای پرداخت: سلطان در صحرا زیر خیمه خویش به سر می‌برد و پسرش را نیز همراه داشت و فقط پرده‌ای او را از وی جدا ساخته بود.
پزشک در سپیده صبح دم درون خیمه شاه شد و شمشیر به دست با خشم و غضب به سوی فرزند سلطان حمله برد.
طبیب تاج‌الدین خود را بر روی پسر انداخته با مهارت شمشیرش را در روده انباشته از خونی که در دست دیگر پنهان نگهداشته بود فرو برد و بدین طریق همه چیز را و نیز شاهزاده را غرق خون ساخت. پسر از مشاهده پزشک با آن وضع ضجه عظیمی کشید و پدر را که با شتاب به دنبال صدا آمده بود چون فرزند خویش را چنان آغشته به خون یافت پنداشت که پسرش کشته شده است به همین جهت چنان سخت فریاد برداشت که از شدت تلاش، استخوان از گلویش بیرون افتاد.