هموطن-پیام پور محمد علی-هر صنعت نوپایی در ابتدای فعالیت ، همیشه شاهد خلق ادبیات گفتاری و نوشتاری متفاوتی در تحلیل های فعالان ان رشته بوده است .
تحلیل ها و برداشتهایی که می تواند مسیر حرکت به سمت تکامل و کمال یک صنعت در یک کشوری را یا بومی کند یا صد درصد وابسته . چرا که مجموعه برداشت های متخصصان ، به پدیدار شدن نظام تدوین راهبردی برای راهبری صنعت در یک کشور سوق می یابد.
حال اگر این برداشت ها و رویکردها ، منطقی و تجربه مدار باشد ، موفقیت برای بروز صنعت در یک کشور خلق می شود. با این حال ، دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات ایران چندی پیش ضعف عمده آی تی در کشور را نبود اینترنت ملی عنوان کرد.
مهندس ریاضی در حالی این مسئله را گفته بود که نماینده مردم سبزوار در مجلس شورای اسلامی نیز از وجود طرح هایی برای ملی کردن اینترنت در سال 85 خبر داده بود. اظهاراتی که اخیرا درباره بومی کردن اینترنت در کشور ورد زبان رسانه ها و کارشناسان آی تی شده ، مقوله ارزنده و چشم انداز ممتازی است که نیل به آن یک واجب قطعی است.
اما این بحث که اینترنت به عنوان یک شبکه جهانی اطلاع رسانی ، نسخه ایرانی از ان به وجود آید ، نه عملی است و نه منطقی ! چرا که قرار نیست اینترنت ، رسانه ملی شود !
ماهیت اینترنت ، بین المللی بودن و در اختیار کاربران جهانی آن است و هر فعالیتی که کشورها در جهت استفاده از این پتانسیل اطلاعاتی و ارتباطی میکنند ، در راستای کسب حداکثر بهره وری علمی و آموزشی و ارتباطی و ارتقای ضریب نفوذ پذیری خود در این رسانه آنلاین است.
اگر چه اینترنیک قصد دارد دامنه هایی به زبان غیر انگلیسی را خلق کند ، اما این مسئله نیز به خلق اینترنت به ورژن ایتالیایی ، آلمانی یا حتی فرانسوی تبدیل نمی شود.
چه برسد که بخواهیم ان را به صورت مستقل در کشور خود مبدل کنیم. بنابراین ، تلاش برای خلق یک اینترانت ملی ، یعنی شبکه ای که پتانسیل ها و ظرفیت هایی شبیه اینترنت در کشور ایران داشته باشد ، رفتار سازمانی پسندیده ای است .
چون امکان آفرینش آموزش های الکترونیکی از راه دور ، تجارت الکترونیکی بومی و مسائلی از این قبیل را به راحتی فراهم میکند.
اما حرکت به سوی برنامه ریزی در جهت سانسور اطلاعات منتشر شده در اینترنت و ورود ان به کشور از طریق چند لایه کردن ورود اطلاعات به رایانه کاربران داخلی بر اساس معیارهای خاص ، پندار باطلی است که کان لم یکن تلقی می شود. در یک کلام ، استقلال اینترنتی یا خودکفایی در آی تی ، به معنای عام کلمه به هیچ وجه امکان پذیر نیست .
چرا که هیچ کشوری به طور مستقیم ، در خلق ایتنترنت یا گسترش آی تی و مبانی آن در جهان فعالیت نمی کند و این انحصار گرا نیست .
پس تلاش برای استقلال پیدا کردن کلی ، نادرست است.
اما اهتمام برای حضور دادن نقش اثربخش کشور در فعالیت ها و رویکردهای مبتنی بر آی تی در دنیای دیجیتال ، گامی ارزنده است .