اين روزها خبرهاي بسياري درباره اينترنت ملي منتشر شد و حتي نقدهايي نيز بر آن صورت گرفت ؛ چرا كه هيچ كشوري به طور مستقيم در خلق اينترنت و مباني آن در جهان فعاليت نمي‌‏كند.
رشد روز افزون استفاده از اينترنت در جهان ، زندگي انسان‌‏ها را با تغييرات جدي و شرايط نويي مواجه ساخته است ، به طوري كه هر روزه شاهد كاركردهاي مختلف اين رسانه و افزايش تعداد كاربران اينترنتي در ايران و جهان هستيم.
گسترش اينترنت در كشور به هيچ وجه با نوع نگاهي كه در گذشته به اين شبكه مي شد قابل مقايسه نيست ، چرا كه تا سال‌‏ها قبل كامپيوتر به عنوان وسيله‌‏اي لوكس در دسترس افراد متول جامعه قرار داشت، اما به مرور و با فهم نسبي از مزاياي اينترنت و بهره‌‏گيري از ابزارهاي كامپيوتر ، حذف اين تكنولوژي از زندگي افراد جامعه ، كاهش كارايي شديدي را به دنبال خواهد داشت.
با اين تفاسير ، اين بحث كه اينترنت به عنوان يك شبكه جهاني اطلاع‌‏رساني بود و بايد يك نسخه ايراني از آن به وجود آيد نه عملي است و نه منطقي ، چرا كه ماهيت اينترنت بين‌‏المللي بودن آن است ، به طوري كه بتواند در اختيار كاربران جهاني قرار گيرد.
شايد با توجه به موضوعات هسته‌‏اي ايران و شرايط اخير سياسي ، راهي جز ايجاد چنين شبكه ملي وجود نداشته باشد ، اما در واقع آن را نمي‌‏توان اينترنت‌ نام نهاد و اگر كسي قصد دارد شبكه‌‏اي ديگر در موازات آن ايجاد كند نيازي نيست آن را اينترنت بنامد ، بلكه هر نام ديگري مي‌‏توان بر آن اطلاق كرد. به عقيده بسياري از كارشناسان ، منظور از شبكه اينترنت ملي همان شبكه ملي ديتا است كه سال‌‏ها در حال راه‌‏اندازي است و عده‌‏اي نيز بر اين باورند كه پروژه‌‏اي كه تنها مانع انتقال اطلاعات به خارج از كشور شود نام ديتا سنتر را نيز مي‌‏توان بر آن نهاد.
اين كارشناسان ، بر اين باورند كه اينترنت ملي خودروي پيكان نيست كه ملي شود و خودكفايي در اين زمينه تا حدي مضحك به نظرمي‌‏آيد ، چرا كه قطع نياز از وابستگي به كشورهاي ديگر ؛ حركت به سوي برنامه‌‏ريزي در جهت سانسور اطلاعات منتشر شده در اينترنت و ورود آن به كشور از طريق چند لايه كردن ورود اطلاعات به رايانه كاربران داخلي براساس معيارهاي خاص پندار باطلي است.
در واقع به اعتقاد اين منتقدان، اين كه بخواهيم نسخه ايراني اينترنت را در اختيار كاربران قراردهيم اقدامي است كه بيشتر به يك شوخي شبيه است تا واقعيت.
در مقابل همه كارشناسان , مشاورين و فعالان بخش خصوصي كه مخالف و منتقد طرح شبكه اينترنت ملي هستند تنها مديران تراز اول وزارت ICT هستند كه به دفاع از آن برخاسته و سنگش را به سينه مي زنند، آن‌‏ها زمينه تحقق دولت الكترونيكي را در گرو استقرار شبكه اينترنت ملي مي دانند. استقرار يك اينترنت كشوري يا اينترنت ملي ؛ آنها معتقدند ايجاد يك شبكه اينترنت ملي بر اساس فراهم كردن زيرساخت لازم همچون داشتن ديتا سنتر ملي است.
دبير شوراي‌‏عالي فناوري اطلاعات ضعف اصلي IT در ايران را نبود شبكه ملي اينترنت مي‌‏داند.
واقعيت اين است كه توجه به توسعه اينترنت در كشور به عنوان يك موضوع كليدي و ضروري زماني اهميت پيدا مي‌‏كند كه هر كاربر در هر نقطه از جهان بتواند به اين شبكه بي مرز متصل شده و هيچ محدوديتي در استفاده از آن وجود نداشته باشد.
اينترنت به تنهايي در سطح يك كشور قابل راه‌‏اندازي نيست و اين‌‏گونه پروژه‌‏‌‏ها نه تنها مشكلي را از مشكلات ICT كشور حل نخواهد كرد بلكه صرفا بر پيچيدگي‌‏هاي اين عرصه خواهد افزود ، شايد به اين دليل است كه كميسيون تلفيق مجلس شوراي اسلامي به اين طرح 10 ميليارد توماني اينترنت ملي راي نداد.
رييس كميته مخابرات مجلس ، در اين خصوص مي‌‏گويد‌‏: اينترنت ملي بنابر گفته متوليان با يك صد ميليارد تومان هزينه قابل انجام است، اما وزارت ICT امسال تنها 10 ميليارد تومان بودجه براي تحقيق درباره آن تقاضا كرده بوده كه كميسيون تلفيق به آن هم راي نداد.
به گفته صادق‌‏زاده ، اين كميسيون به دليل توجيه نبودن در مورد مفهوم اينترنت ملي آن را تصويب نكرد.
البته اين در حالي است كه تاكنون نيز كشوري در جهان چنين ادعايي نكرده ؛ حتي كشورهاي پيشرو در زمينه اينترنت نه جرات كرده و نه مي‌‏خواستند كه اين شبكه را به صورت ملي در بياورند.
اگر منظور از اينترنت ملي ايجاد شبكه‌‏اي ملي و يا اينترنت ملي است ، قطعا جاي تامل دارد , چرا كه با وجود شبكه قدرتمند اينترنت ، ايجاد هر شبكه‌‏اي مستلزم صرف هزينه‌‏هاي بسيار كلان خواهد بود.
با توجه به بحث‌‏هاي مذكور ، اگر به اينترنت ملي نيز مانند ديگر طرح‌‏هاي عظيمي كه در كشور ما عناوين ملي بر دوش مي‌‏كشند و ناتمام مانده‌‏اند ، نگاه كنيم اين پروژه در همين حد و اندازه حرف و حديث باقي خواهد ماند و تنها به موضوعي تبديل خواهد شد تا كارشناسان؛ منتقدين و متخصصان در خصوص اينترنت به مجادله و گفت و گو بپردازند.