 تاريخ اثبات کرده است هرگاه پروسه توسعه و آباداني در کشوري به بهاي له کردن اقشار ضعيف و محروم جامعه انجام شود، آن توسعه در هر سطحي که باشد عقيم خواهد ماند.
يکي از اين اقشار محروم، معلولان هستند که وقتي مي گوييم محروم، به واقع قصد اغراق يا مظلوم نمايي نداريم. وضعيت اسفناک اشتغال، مسکن و امکانات رفاهي معلولان ايراني، آينه تمام نماي محروميت اين قشر محروم است.
در چنين شرايط نابرابري که در بسياري از اوقات تنها جسم افراد معيار توانايي هاي علمي و عملي شان شناخته مي شود، حمايت نهادهاي مردمي از شهروندان معلول مي تواند يکي از گام هاي اساسي توزيع عدالت در بين توان يابان ايراني باشد. يکي از اين نهادهاي مردمي، NGO رعد يا بهتر بگوييم مجتمع نيکوکاري رعدالغدير است که در حال حاضر يکي از فعال ترين نهادهاي غيردولتي معلولان است که در راستاي ارائه آموزش رايگان فني و حرفه يي به معلولان تهراني حرکت مي کند. اين مجتمع غيردولتي در آبان ماه سال 1383 در شهرک سيناي تهران کار خود را با 8 کارآموز معلول شروع کرد و هم اکنون با 120 کارآموز معلول به طور کاملاً رايگان هم به معلولان آموزش مي دهد و هم در کارگاه هايي که در اين مجتمع مستقر است، زمينه اشتغال آنها را فراهم مي کند. در ابتدا با مديران اين مجتمع درباره برنامه ها و فعاليت هايشان گفت وگو کرديم و در ادامه هم با برخي از کارآموزان معلول اين NGO هم صحبت شديم.
عليرضا آتشک، مدير مجتمع نيکوکاري رعدالغدير، کارشناس مديريت برنامه ريزي آموزشي است. از وي درباره اهم فعاليت ها و خدمات مجتمع رعد به معلولان عضو اين NGO مي پرسيم و آتشک هم برنامه هاي مجتمع رعدالغدير را اينگونه شرح مي دهد؛ «مجتمع نيکوکاري رعدالغدير، آموزش هاي رايگان فني و حرفه يي را در رشته هاي کامپيوتر از سطح مقدماتي تا پيشرفته و ديگر آموزش ها مانند آموزش صنايع دستي و هنري، خياطي، معرق، طراحي و نقاشي، خط و تابلوخط و پارچه نويسي را به معلولان جسمي و حرکتي ارائه مي کند. همچنين خدمات مشاوره يي، مددکاري و حمايتي نيز از ديگر آموزش هاي ما به توان يابان جسمي است. علاوه بر آن، خدمات توانبخشي و فيزيوتراپي به اين عزيزان از ديگر فعاليت هاي ما در راستاي آموزش به سوي اشتغال معلولان است.» معصومه فراهاني مدير روابط عمومي اين NGO درباره طرح ها و برنامه هاي آينده مجتمع رعدالغدير و طرح هايي که تاکنون به سازمان بهزيستي ارائه کرده اند، مي گويد؛ «براي حل مشکلات معلولان NGO رعد، تاکنون طرح هاي مختلفي را به مديران بهزيستي ارائه کرده ايم. طرح اول ما درباره افزايش فضاي مجتمع رعد براي ايجاد اشتغال معلولان بود. يعني درخواست کرديم براي افزايش کارگاه هاي خوداشتغالي که در رعد وجود دارد، فضايي مناسب در اختيار ما قرار دهند. طرح بعدي ما درباره فروش محصولات بچه هاي رعد به سازمان بهزيستي و ديگر ارگان هاي دولتي بود. ما پيشنهاد کرديم در قالب يک طرح ملي، محصولات ساخته شده خود بچه ها توسط ارگان هاي دولتي خريداري شود و سازمان هاي دولتي هم از اين محصولات به عنوان هدايايي که در مراسم گوناگون به افراد مختلف اعطا مي کنند، بهره ببرند.»
فراهاني خواستار افزايش يارانه هاي دولتي به مجتمع هاي غيردولتي و به خصوص NGOهاي معلولان است و در اين باره خاطرنشان مي کند؛ «در حال حاضر کليه هزينه هاي اين مجتمع را افراد نيکوکار و خير پرداخت مي کنند، اما سازمان بهزيستي هم به موسسات غيردولتي که خدمات رايگان به معلولان ارائه مي کنند ماهيانه بين 50 تا 70 هزار تومان يارانه مي دهد ولي اين يارانه ها براي تشکيلات بزرگي مثل رعد بسيار ناچيز است و ما خواستار آنيم که بهزيستي در اين راستا ما را بيش از پيش ياري دهد.»
به اعتقاد اين مسوول عمده مشکل دوستان معلول نبود اشتغال و کسب و کار است که براي رفع اين مشکل سعي شده آموزش هايي که در مجتمع رعد به معلولان ارائه مي شود در راستاي کارآفريني باشد. به همين منظور اين مجتمع قصد دارد بازارچه هاي محصولات خود بچه ها را رونق داده و کارگاه هاي خوداشتغالي معلولان رعد را افزايش دهد. همچنين براي گسترش خدمات در سراسر کشور، تلاش مي شود در سال جاري شعبه هاي مجتمع رعد در شهرهاي کاشان، اردبيل و شيراز بازگشايي شود. پس از گفت وگو با مسوولان رعد، با اعضاي اين NGO نيز گپ و ديداري داشتيم و از معلولان و کارآموزان درباره نحوه تعامل شان با محيط اطراف، دردها، شادي ها و مشکلات شان پرسيديم. محسن گودرزي از دير پرداخت شدن مستمري هاي بهزيستي به معلولان گلايه داشت و دخترک آرامي هم که روي ويلچر نشسته بود از بوروکراسي پيچيده سازمان بهزيستي انتقاد کرد و گفت با وجود آنکه سنش نمايانگر وضعيت تحصيلي اوست، اما او هر سال مجبور است براي دريافت يک بن ساده تغذيه، چندين بار نامه از مدرسه و ديگر ارگان هاي دولتي بگيرد تا ثابت کند هنوز هم دانش آموز است. خانم ديگري هم که با کمک عصا مسير مجتمع را طي مي کرد از نحوه برخورد مددکاران بهزيستي شهرستان رباط کريم با معلولان گلايه داشت و اذعان مي کرد اين مجتمع تنها جايي بوده است که او را به عنوان يک انسان فعال قبول و برايش شغلي مهيا کرده است.
در هر حال محسن و ديگر دوستان معلول شان تنها نمونه هاي کوچکي از دردهاي بزرگ معلولان هستند و اگر سري به ديگر موسسات دولتي و غيردولتي هم بزنيم مطمئن باشيد همواره صداي دردها و مشکلات معلولان بلندتر از صداي شادي هايشان است. | 
اينجا معلوليت محروميت نيست
